Hai xa un
ano que aconteceu o movemento de descontento e indignación que levou a moitas
persoas a saír ás prazas nas diferentes cidades, para ocupalas día e noite
durante longo tempo coa intención de manifestar, discutir e votar a través de
“asembleas horizontais e populares onde poidemos participar todos”, unha serie
de principios que levarían á petición de cambios urxentes. Foi un
acontecemento, sobre todo, de persoas xóvenes, inquedas, cansas de presenciar
unha realidade socieconómica que nos leva a un futuro ateigado de complexidade
e dificultades para poder artellar unha vida corrente cun mínimo de calidade,
entendendo por tal: a defensa duns servizos sociais públicos para todos, dun
medio ambiente preservado e respectado, dunha reforma laboral que recupere e
respecte os dereitos dos traballadores, dunha educación pública de calidade,
dun cambio do sistema electoral …; é dicir, unha crítica do sistema capitalista
mundializado actual que padece unha profunda crise, ante o que hai dúas
posturas: os que defenden unha reforma dentro do sistema, e os que ven como
única saída o final do capitalismo.
Así as
cousas, un ano despois, podemos comprobar que a realidade ten varias lecturas:
os que pensan que foi unha explosión que se esgotou e volveron á pecharse nas
súas casas e na súa individualidade; e os que teiman e seguen activos
traballando nunha cooperación de veciñanza nos barrios das cidades e insistindo na necesidade de reclamar cambios
reais. En España xurdíu este movemento denominado “15M”, que tivo repercusións
noutros países, e que non podemos valorar como un feito illado, pois antes
aconteceran os movementos de Islandia ou Grecia, en Europa; do norte de África
e Próximo Oriente, denominados “Primavera árabe”, que provocaron un seguimento
en masa que levou a cambios políticos, enfrontamentos armados, represións,
numerosas mortes…en Tunicia, Exipto, Libia, Siria … cada un con circunstancias
concretas, pero cun transfondo común de falta de liberdade, abusos de poder,
tremendas desigualdades, explotación, futuro pechado para os xóvenes, etc
Neste
contexto de crise, de cambio, que continúa sen atopar as solucións axeitadas,
destacamos a publicación da primeira novela dunha nova escritora galega, Iria
Morgade (o libro xa está na biblioteca!). Verbas no ar
expresa con frases curtas pero rotundas , con personaxes perdidos na marea
dunha hipotética revolta mundial, pero que van a se posicionar dubidando ou
reafirmándose nun lado ou noutro dos acontecementos que mostran a utopía que
hoxe queremos, tememos ou cremos imposible, que de todo hai; quere expresar
desacougo, esperanza, confianza nos diferentes movementos sociais: os sen
terra, os zapatistas, os indignados do 15M, os levantamentos da Primavera
árabe… nunha historia coral de varios personaxes que se entrecruzan e de
espazos protagonistas que os acollen nunha revolta mundial (prazas, rúas, unha
biblioteca…) …esa biblioteca do comezo e
do final, que procura liberar as palabras…
Pasen e
lean a entrevista coa autora desta realidade imaxinada, a quen agradecemos de
antemán as súas palabras…
No hay comentarios:
Publicar un comentario