2/6/11

La evolución de Calpurnia Tate

Se tivese lido este libro uns meses antes, sen dúbida o tería recomendado no Papel de muller de Papel, porque aúna a loita dunha rapaza para saírse do camiño marcado para unha muller na súa época, con ser un libro fresco, diferente e delicioso. 

O libro comeza a relatar a historia de Calpurnia Virginia Tate, chamada "Callie Vee", no verán de 1899 nun pobo algodonero de Texas. Calpurnia ten entón "once anos e tres cuartos", é a única rapaza de entre sete irmáns e sempre se sentiu diferente.

"Yo nunca me clasifiqué a mí misma como las demás niñas. Era diferente, no era de su especie. Nunca pensé que mi futuro iba a ser como el de ellas. Pero ahora sabía que eso era falso, que yo era exactamente como las demás: se esperaba que yo entregara mi vida a una casa, un marido y unos hijos. Se suponía que dejaría mis estudios naturalistas, mi cuaderno y mi amado río. Había algo perverso en toda esa costura y cocina que intentaban imponerme, en esas lecciones pesadas que yo esquivaba y rechazaba".

Nos meses seguintes, da man do seu avó, asistirá aos avances do século que comeza: instalación do primeiro teléfono, exhibición dun automóbil, lectura da "Teoría das Especies" de Darwin, mentrés no seu interior sufrirá a revelación dunha vocación científica que non encaixa dentro do que se espera para unha moza casadeira de boa familia naqueles tempos.

"Me contó maneras de llegar a la verdad de cualquier tema, no sólo sentándose a pensar en ello como Aristóteles (un señor griego, listo, pero confundido), sino saliendo a mirar con tus propios ojos; me habló de hacer hipótesis e idear experimentos, y de compobar las cosas mediante la observación y llegar a una conclusión. Y de verificar luego la fuerza de tu conclusión una y otra vez. Me habló de la navaja de Occam, de Ptolomeo y la música de las esferas, y de que todo el mundo llevaba siglos equivocado sobre el Sol y los planetas. Me habló de Linneo y su sistema para nombrar a todos los seres vivos de la naturaleza, y de que él seguía ese sistema siempre que le ponía nombre a una nueva especie. Me habló de Copérnico y Kepler y de por qué la manzana de Newton se caía hacia abajo y no hacia arriba...Todo eran novedades vertiginosas sobre un mundo muy alejado de los pañuelos y los dedales, que me fue revelado con paciencia bajo un árbol entre abejas amodorradas y marchitas flores silvestres".

4 comentarios:

Ana Castro dijo...

eiii solo me pasaba pa decirlle a profe Susana que atopei a pelicula de o diario vermello de carlota, pordela atopar en pelis yonkis, un besiño!

biblosvivos@gmail.com dijo...

Grazas, un biquiño tamén para ti!

Irma dijo...

Ola Ana,
Canto tempo, cómo te vai?
Espero que moi ben. Moitas grazas pola suxerencia.

Un biquiño

Irma dijo...

Ana,
Ten moi boa pinta o libro...xa falaremos...