"La seguridad es más que nada una superstición. La vida es una aventura atrevida o no es nada".
"Las cosas más bellas y mejores en el mundo, no pueden verse ni tocarse pero se sienten en el corazón". (Helen Keller 1880-1968. Escritora estadounidense).
O encargado de presentar esta actividade foi Fernando, o noso Xefe de Estudos, quen recordou as palabras de Helen Keller, sorda e cega, para introducirnos na emotiva experiencia que este venres compartimos con Gerardo e Javier Pitillas.
.jpg)
Javier, ademais de ser un bo amigo seu, ten o cometido de acompañar a Gerardo, sordocego, para servirlle de guía e intérprete a través da linguaxe de signos que fai sobre as súas mans e sobre o seu corpo. Unha linguaxe que consiste en escribir as maiúsculas na palma da man, pero que foi avanzando ata usar a linguaxe de signos por palabras. Coñeceuno sendo entrenador de atletismo na ONCE, despois fixo con el lanzamento de peso, e despois bicicleta, adaptándose segundo evolucionan as súas facultades. Leva con el 13 anos e o recorda con moito cariño, como alguén especial. Gerardo é todo ánimo, forza, alegre, limpo, perfeccionista, con ganas de vivir..., é un querer falar constante, tocar e achegarse ás persoas, sempre pedindo aprobación sobre se o que fai ou o que di estivo ben. Nútrese dese contacto cando está acompañado, e lle ocupa o seu pensamento nas horas de soidade. Xúrdenos a dúbida, o asombro porque non sabemos se somos quen de poñérmonos no seu lugar, na construción e sensación que do mundo e da realidade terá unha persoa que non ve nin pode oír. Ese illamento, supoñemos que se rompe cunha maior sensibilidade doutros sentidos, como o tacto, o olfato... e unha mente aguzada que observa as cousas doutro xeito, que ten unha imaxe das cousas táctil, olfativa...
Gerardo pode falar algo e articular sons porque ata os 16 ou 17 anos tiña algo de visión e certa capacidade para escoitar algo. A súa enfermidade foi xerada pola rubeola que padeceu a súa nai durante o embarazo. Gerado ten agora 36 anos, pero neurolóxicamente é como se tivera 65. Pero Gerardo ama a acción, o deporte, a música, saír e facer camiño... "El Camino de los Sentidos", esta experiencia que de ser un soño pasou a ser realidade, esta idea de facer o Camiño de Santiago no ano 2009. Javier implicouse, acompañouno dende Roncesvalles ata Santiago (790 km), parando de albergue en albergue, sobre un tandem especial adaptado ao seu problema: este vehículo diante leva a Gerardo, quen pedalea pero sobre dúas rodas, e detrás vai Javier pedaleando e sobre unha roda. Esta especie de triciclo permite que os dous fagan o esforzo e movan as pernas, tramo a tramo do Camiño. Resultou ser unha magnífica experiencia para todos os que o acompañaron, tan importante para Gerardo como para Javier, polo enriquecemento que supuxo no persoal a súa estreita relación e o esforzo realizado; sendo unha viaxe física, pero sobre todo emocional.
O documental foi realizado despois de preparar os contactos pertinentes a empresa holandesa que fabrica o tandem que os transporta. Así é como se viron envoltos nunha rodaxe que os acompañou ao longo de todo o traxecto, pero que non dificultou a súa andaina para nada. O obxectivo deste documental é que se vexa que se trata de persoas cunha vida e con dereito a avanzar e ser felices. Queda patente do que son capaces, o que necesitan e o que poden darnos persoas como Gerardo.
Esto que parecía unha loucura, unha vez concluído o Camiño no 2009, sorprendeulles véndose envoltos en maís proxectos que os levaron a facelo tamén en anos sucesivos con diferentes persoas con diferentes problemáticas: de Madrid a Galicia, o Camiño de Santiago de novo, o Camiño pola costa, outra viaxe polas provincias de Ourense e Pontevedra parando en casas de amigos.
Así participaron tamén no documental "El desorden de los sentidos", que narra a experiencia de Gerardo e Antonio, quen non pode falar nin andar, e de como durante varios días de compartir un itinerario mesturaron os seus sentidos para apoiarse e convivir nesta nova experiencia. E agora mesmo están ocupados en preparar o necesario para ir a Italia: ata Roma en furgoneta, despois 12 días en bicicleta ata Francia...cumprindo un dos soños de Gerardo, quen, como vemos, non se para ante nada.
Por certo, fináncianse con rifas, así que todas aquelas persoas que queiran contribuír que falen con Fernando!
Gerardo pode falar algo e articular sons porque ata os 16 ou 17 anos tiña algo de visión e certa capacidade para escoitar algo. A súa enfermidade foi xerada pola rubeola que padeceu a súa nai durante o embarazo. Gerado ten agora 36 anos, pero neurolóxicamente é como se tivera 65. Pero Gerardo ama a acción, o deporte, a música, saír e facer camiño... "El Camino de los Sentidos", esta experiencia que de ser un soño pasou a ser realidade, esta idea de facer o Camiño de Santiago no ano 2009. Javier implicouse, acompañouno dende Roncesvalles ata Santiago (790 km), parando de albergue en albergue, sobre un tandem especial adaptado ao seu problema: este vehículo diante leva a Gerardo, quen pedalea pero sobre dúas rodas, e detrás vai Javier pedaleando e sobre unha roda. Esta especie de triciclo permite que os dous fagan o esforzo e movan as pernas, tramo a tramo do Camiño. Resultou ser unha magnífica experiencia para todos os que o acompañaron, tan importante para Gerardo como para Javier, polo enriquecemento que supuxo no persoal a súa estreita relación e o esforzo realizado; sendo unha viaxe física, pero sobre todo emocional.
O documental foi realizado despois de preparar os contactos pertinentes a empresa holandesa que fabrica o tandem que os transporta. Así é como se viron envoltos nunha rodaxe que os acompañou ao longo de todo o traxecto, pero que non dificultou a súa andaina para nada. O obxectivo deste documental é que se vexa que se trata de persoas cunha vida e con dereito a avanzar e ser felices. Queda patente do que son capaces, o que necesitan e o que poden darnos persoas como Gerardo.
Así participaron tamén no documental "El desorden de los sentidos", que narra a experiencia de Gerardo e Antonio, quen non pode falar nin andar, e de como durante varios días de compartir un itinerario mesturaron os seus sentidos para apoiarse e convivir nesta nova experiencia. E agora mesmo están ocupados en preparar o necesario para ir a Italia: ata Roma en furgoneta, despois 12 días en bicicleta ata Francia...cumprindo un dos soños de Gerardo, quen, como vemos, non se para ante nada.
Por certo, fináncianse con rifas, así que todas aquelas persoas que queiran contribuír que falen con Fernando!
No hay comentarios:
Publicar un comentario