Emily Dickinson (1830-1886) é unha poeta norteamericana que viviu no ambiente puritano dunha pequena cidade onde se recluíu tras os muros do caserón familiar. Formouse no seo dunha sociedade moi ríxida, contra a que se manifestou rebelde. Tivo a particularidade de tratar con moi poucas persoas por vontade propia e de vestir de cor branca sempre a partir de 1861.
Escribiu case toda a súa obra entre 1858 e 1865 creando un estilo poético que se mantivo illado e libre ao non ser publicada en vida. Son versos que falan da soidade e do ensimesmamento da propia personalidade da escritora, pero con absoluta independencia.
Su pecho es propicio para perlas,
pero yo no soy un buceador-
su frente es propicia para tronos
pero no tengo penacho.
Su corazón es propicio para un hogar-
yo -un gorrión- edifico ahí
dulces entrelazadas ramas
mi perenne nido.
mi perenne nido.
Mi rio corre hacia ti
–¡mar azul! ¿darás la bienvenida?
Mi rio espera respuesta –¡mar azul! ¿darás la bienvenida?
–mar — se benigno –
te traeré arroyos
de rincones apartados
dime — mar — ¡me llevas!
Jean-Louis Kerouac naceu o 12 de marzo de 1922 no seo dunha familia francocanadense en Massachusetts.
Comezou a escribir moi novo, tanto poesía como prosa e á súa chegada a Nova York coñeceu a Allen Ginsberg, Neal Cassidy e William S. Burroghs, cos que trabaría amizade e cos que formaría a que se coñece como Xeración beat.
Os beats rebeláronse contra os valores tradicionais vixentes na norteamérica dos anos 50'. Retractores dos convecionalismos, afanábanse nunha busca constante do sentido da existencia; nela intégranse as viaxes, as experiencias coas drogas e o pracer carnal. Rexeitaban toda forma de violencia e acercáronse á espiritualidade oriental.
O seu estilo, coñecido como "prosa espontánea", tivo influencia nas letras do cantautor Bob Dylan. Gustáballe definirse como o "Jazz poet" ou poeta do Jazz.
Hoxe en día Kerouac é considerado un dos mellores escritores do século XX e o seu libro máis famoso, "On the road" ("En el camino") converteuse rapidamente nun libro de culto para os xóvenes dos 60'. Nel narra o seu éxodo cara ao oeste, acompañado dos seus compañeiros (todos con pseudónimo), a través da ruta 66 cruzando os EEUU, nesa busca de experiencias que caracterizaba á súa xeración. Aquí vos deixo uns fragmentos:
"... pero entonces bailaban por las calles como peonzas enloquecidas, y yo vacilaba tras ellos como he estado haciendo toda mi vida mientras sigo a la gente que me interesa, porque la única gente que me interesa es la que está loca, la gente que está loca por vivir, loca por hablar, loca por salvarse, con ganas de todo al mismo tiempo, la gente que nunca bosteza ni habla de lugares comunes, sino que arde, arde como fabulosos cohetes amarillos explotando igual que arañas entre las estrellas..."
"... escuché una nueva llamada y vi un nuevo horizonte, y en mi juventud lo creí; y aunque tuviera unos pocos problemas e incluso Dean me dejara tirado, como haría más tarde, en cunetas y lechos de enfermo, ¿qué importaba eso? Yo era un joven escritor y quería viajar.
Sabía que durante el camino habría chicas, visiones, de todo; sí, en algún lugar del camino me entregarían la perla."
"On the road (En el camino)"
1 comentario:
Unha dura e dificil confrontación.
Publicar un comentario