Tal día como hoxe, hai xa trinta anos deixaba de vivir Julio Cortázar. Mais soe ocorrer que hai seres inmortais, que sobreviven na obra escrita e en actos significativos que recordamos; como é o caso deste particular escritor que dicía que el escribía cando lle apetecía, por iso non se consideraba un escritor ao uso.
Que mellor que a súa propia voz, tan atractiva, para escoitar as súas palabras... neste caso de amor, perfecto exemplo de prosa poética, e tan oportunas para inspirarnos na nosa andaina como escritores ocacionais...
9 comentarios:
No me pareció gran cosa, la verdad,
sigo sin entender la poesía
Só tes que deixarte levar polas palabras cando se encontran e crean ritmo, para transmitir mensaxes ou sensacións. Isó é poesía...
Me parece muy bien ,el peoma q escribio .
É un poema moi bonito e romántico, abráiame a capacidade dalgunhas persoas para recitar e darlle tal ritmo. Un 10 en xeneral.
Un saudo.
Non me gustan moito os poemas pero este gustoume bastante.
Muy bonito y metafórico.
Tiene una pronunciación diferente a la cual estamos habituados a escuchar y es algo que llama la atención, en mi opinión.
Es un buen poema, pero, hay que poner toda la atención en ello para poder entender lo que dice, por lo dicho anteriormente.
Grandes palabras, e moi interesante ;)
Grazas polos vosos comentarios para as fermosas palabras de Cortázar e por contribuír a comlementar un pouquiño máis o traballo deste blog.
Publicar un comentario